"คู่แฝด เล็ก-อ้วน" กับความฝันบนถนนสายนักวิ่ง

บนการแข่งขันที่เริ่มกลับมาเข้มข้น หลังจากผ่านวิกฤติการณ์ของการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส โควิด-19 ในเวลานี้การแข่งขันวิ่ง กำลังทะยอยกลับมาสู่เส้นทางที่หลายคนเฝ้ารอ

เช่นเดียวกับการแข่งขัน  Born to be PRO วิ่งผลัด 4 x 2,800 เมตร ที่จบไปพร้อมกับความสนุกเร้าใจ
โดยแชมป์ของรายการนี้ตกเป็นของทีม สายซิ่ง ทำเวลารวม 37.14 นาที พร้อมกับซิวรางวัลจากอาดิดาส นั่นคือการได้เป็นเจ้าของรองเท้าวิ่งที่หลายคนเฝ้ารออย่าง "adidas adizero adios PRO"

อันดับที่สองเป็นของทีม ตี๋สั่งมา ทำเวลารวม 38.38 นาที ขณะที่ทีมอันดับที่สามตกเป็นของทีม ปากหวานรันนิ่ง ทำเวลารวม 39.26 นาที  
การแข่งขันรายการนี้ เป็นการจัดการแข่งขันแบบ New Normal ซึ่งไม่คัดทีมเข้าร่วมการแข่งขันแบบเน้นๆ และเลือกทีมที่มีความน่าสนใจและทำเวลาได้ดีอีกด้วย

ทันทีที่จบการแข่งขันทีมสปอร์ต ของสนุกดอทคอม ได้มีโอกาสพูดคุยกับสองนักวิ่งดาวโรจน์อนาคตไกลวัยแค่ 16 ปี อย่าง "อ้วน" พรชินราช จำรูญ  และ "เล็ก" พรชินสีห์ จำรูญ ที่ตอนนี้ขยับเข้าสู่การแข่งขันไตรกีฬาไปแล้ว

"อ้วน" พรชินราช จำรูญ

-  จุดเริ่มต้นของการมาวิ่ง เริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหน ?

 ผมเริ่มต้นการวิ่ง ประมาณช่วง ป.4-ป.5 นี่แหละครับ พอดีว่าคุณครูที่โรงเรียนเขาชวนมาวิ่ง โดยที่ผมไม่รู้หรอกว่าการวิ่งมันจะดีหรือสนุกยังไง

- ก้าวแรกของการออกมาวิ่งคือ ?

เมื่อก่อน ผมยอมรับเลยว่า เป็นเด็กที่เกเร ไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเลยด้วย มักจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกตามประสาเด็กๆ และยังไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งที่ตัวเองรู้สึกว่าชอบเลย พอได้ออกมาวิ่งในครั้งนั้น มันทำให้ผมรู้เลยว่า นี่เป็นสิ่งที่ตัวเองชอบหรือเปล่า แต่ก็ค่อยๆ วิ่งไปเรื่อยๆ พอผ่านไปสักอาทิตย์ ก็เริ่มวิ่งได้ในระยะที่ไกลขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ไปงานแข่งวิ่งครั้งแรก ที่งานวิ่งหนองเสือ แต่ผมไม่มีรางวัลอะไรติดมือเลยนะ แต่น้องชาย (เล็ก) ติดอันดับ และได้เงินรางวัล จำนวน 500 บาท ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ทำให้เริ่มรู้สึกว่า เฮ้ยมันเริ่มสนุกแล้วนะ

- ความรู้สึกแรกที่ได้เงินรางวัลรู้สึกยังไง ?

พอเริ่มแข่งขันในรายการต่างๆ ก็อยากวิ่งให้ดีขึ้น และทำเวลาให้ดีขึ้นตามที่โค้ชบอก และ ผมเองก็เริ่มมีแรงบัลดาลใจมากขึ้น หลังจากที่ได้เงินรางวัลจากการแข่งขัน ซึ่งรู้สึกมันพูดยากครับ เพราะมันดีใจมากจริงๆ หลังจากนั้นก็เริ่มวิ่งมาเรื่อยๆ จนมีรุ่นพี่ชวนไปเล่นไตรกีฬา ตอนแรกๆ พี่เค้าอยู่เชียงใหม่มาซ้อมที่กรุงเทพ แล้วชวนไปแข่ง เลยไปแข่งด้วย และลงทุนซื้อจักรยานไปแข่งเลย ตอนนั้นเริ่มหันมาสนใจไตรกีฬา ตอนแรกๆ ผมกลับไม่ค่อยชอบเพราะปวดเมื่อยตามร่างกายไปหมด ปวดจนขนาดท้อแท้เลย แต่มาคิดว่า เอ้าวะซื้อจักรยานมาอย่างดี ก็ต้องทำมันต่อไปให้ดีที่สุด

- มองว่าไตรกีฬา กับวิ่งทั่วๆไป แตกต่างกันอย่างไร ?

แตกต่างเยอะครับ ส่วนตัวแล้ว ผมคิดเสมอนะว่า ระหว่างไตรกีฬา กับวิ่ง ผมชอบอะไรมากกว่ากัน  จนสุดท้ายผมรู้สึกชอบไตรกีฬามากกว่าแล้ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นงานวิ่งต่างๆ ผมก็เข้าแข่งขันเสมอนะ ไม่ได้ทิ้งการวิ่งไปซะทีเดียว

- มองความฝันของชีวิตไว้แบบไหน ?

ผมอยากเป็นโค้ช ที่มีชื่อเสียง และพานักกีฬาไปแข่งในระดับโลก และผมตั้งเป้าให้ชีวิตว่าทำวันนี้ของตัวเองให้ดีซะก่อน จากนั้นความฝันกับงานอยากเป็นโค้ชมือหนึ่งก็น่าจะพอเป็นไปได้

- มองถึงการก้าวขึ้นไปติดทีมชาติ ?

ตอนนี้ วันนี้ ยังไม่ได้มองไปถึงการติดทีมชาติเลย เพราะมันเกินฝันของผมมากๆ แต่วันนี้ผมมีความสุข กับการได้ลงแข่งขันในทุกๆสนามเป็นพอ แต่ถ้าในอนาคตมันทำให้เราได้ไปถึงตรงนั้นมันคงเป็นสิ่งที่ครอบครัวน่าจะมีความสุขที่สุดครับ
 
 "เล็ก" พรชินสีห์ จำรูญ    

- จุดเริ่มต้นของการออกวิ่ง ?

จริงๆด้วยความเป็นฝาแฝด ผมและอ้วนแทบจะมีจุดเริ่มต้นที่คล้ายๆ กับอ้วนเลย เริ่มต้นพร้อมกัน เข้าแข่งขันพร้อมกัน

- รายการแรกที่มีรางวัลติดมือ ?

โหยยยย ตอนนั้น ได้รางวัลที่ 3 ของรุ่นอายุ ก็ดีใจแบบสุด เพราะความดีใจมันมาพร้อมกับการได้เงินรางวัล ส่วนหนึ่งเก็บ อีกส่วนหนึ่งแบ่งให้ พ่อ-แม่ ตอนนั้นปลื้มและภูมิใจมากๆครับ

- การวิ่งให้อะไรกับชีวิตเรา ?

ส่วนตัวผมมองการวิ่ง ว่าได้ประโยชน์กับร่างกายมาก่อนเลยนะ ส่วนเงินรางวัลคือผลพลอยได้ที่เป็นเหมือนสิ่งตอบแทนกับความเหน็ดเหนื่อยที่เราซ้อมมาอย่างหนัก ยิ่งไปกว่านั้น คือตอนเด็กๆ ผมก็มัวแต่ยิงนก ตกปลา เกเรนิดๆ (หัวเราะ) แต่หลังๆ พอเริ่มหันมาซ้อมอย่างเดียว ซ้อมหนักขึ้น ซ้อมมากขึ้น มันทำให้เวลาของเรามีคุณค่ามากกว่าที่จะเสียไปในตรงนั้น

- การเรียนเป็นไงบ้าง ?

ผมแบ่งเวลาการเรียน กับการซ้อมวิ่ง ก็ควบคู่กันไปครับ ช่วงเช้าไม่ได้ซ้อม และเลือกซ้อมหลังเลิกเรียน ในตอนเย็นเพียงอย่างเดียว ทำให้ไม่ค่อยมีปัญหาในเรื่องนี้

- มองอนาคตตัวเองไว้ยังไง ?

อยากเป็นโค้ชเหมือนกันกับที่พี่อ้วนฝันไว้ครับ แต่ตอนนี้ผมกับพี่อายุกำลังจะ 16 ปี จึงไม่อยากไปไกลกว่านี้

- ชวนคนอื่นๆ ออกมาวิ่งเราจะบอกหรือพูดยังไง

ผมไม่อยากให้คนที่คิดว่าการวิ่ง มันเป็นการทรมานตัวเอง เราเริ่มต้นจากวิ่งช้าๆ ไม่ต้องให้เหนื่อยมาก และคิดเสมอว่าไม่เหนื่อยอย่างที่คิด วิ่งบ้าง เดินบ้าง ก็ถือว่าเราได้ออกกำลังกาย  หลังจากนั้นพอเราเริ่มชอบ และเราก็จะอยากเพิ่มระยะ และเพิ่มเวลาให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆ ถึงตรงนั้นรับรองว่าคุณจะรักการวิ่งเหมือนอย่างที่ผมเป็น