"สัญชัย นามเขต" : เส้นทางนักวิ่งมาราธอนกับรักที่อุ้มโอบทุกเส้นทางของแม่

สัญชัย นามเขต เจ้าของเหรียญเงินในการวิ่งมาราธอน ศึกซีเกมส์ปี 2019 ที่ประเทศมาเลเซีย

เริ่มต้นชวิตนักกีฬา พร้อมกับความไฝ่ฝันกับการเล่นกีฬาเพื่อเป็นอนาคต ในวัย 14 ขวบ

เด็กน้อยจาก "เมืองช้าง" จังหวัดสุรินทร์ ต้องหอบฝันจากบ้านเกิด ไปสู่โรงเรียนกีฬาจังหวัดอุบลราชธานี โดยที่มีธงในหัวใจเวลานั้นว่าเขาจะต้องก้าวไปถึงทีมชาติให้ได้

"เซปักตะกร้อ" คือกีฬาที่เลือกเล่นในห้วงจังหวะนั้น แต่มันไม่สำเร็จ เขาไม่สามารถทำมันให้ดีได้ เขาจึงผันตัวเองมาสู่กรีฑา และเริ่มต้นด้วยการวิ่งในระยะต่างๆ จนสุดท้ายวันเวลาผ่านไป คำตอบเริ่มชัดเจนว่าการวิ่งระยะไกล คือคำตอบที่ใช่สำหรับชายที่ที่ชื่อ "สัญชัย นามเขต"

วันนี้เราได้มีโอกาสนั่งคุยกับชายคนนี้ และที่สำคัญคำว่าแม่ มีอิทธิพลสำคัญกับเขามากขนาดไหนไปติดตามกัน

"แม่คือทุกอย่าง"

ผมเป็นเด็กบ้านนอก การจากบ้านไปตามล่าฝัน การออกเดินทาง แน่นอนความคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่อันเป็นที่รักที่สุด มันคือสิ่งที่ทำให้ผมต้องยิ่งพายามมากกว่าเดิม

"ในวันที่ตัดสินใจเอ่ยปากขอแม่ เพื่อออกไปเรียนที่โรงเรียนกีฬาอุบลฯ มันยากมากนะ ที่เขาจะยอมให้เราก้าวออกจากบ้าน เพราะมันเป็นโรงเรียนประจำแบบกินนอนที่นั่น แต่สุดท้ายเขายอมที่ให้เราไป แม้ใจจริงผมเชื่อว่าเขาเป็นห่วงผมมากๆ เพราะตอนนั้นผมอายุแค่ 14 ปี และไม่อยากให้เราไปหรอก แต่สุดท้ายเขาก็ยอมเพราะคงเห็นอะไรบางอย่างในตัวเรา"

"ฝันที่ฝันฝ่าจนก้าวขึ้นติดทีมชาติ"

ในวินาทีนั้นผมจำได้เสมอ เพราะสมาคมกีฬากรีฑาแห่งประเทศไทย ประกาศชื่อของผม ผมคือว่าดีใจขึ้นสุด และได้รีบบอกกับแม่ "ว่าผมทำได้ ผมทำความฝันได้แล้ว และผมก็ติดทีมชาติได้สำเร็จ"

ผมไม่ได้คิดว่าผมทำมันได้ด้วยตัวผมเองเลยนะ เบื้องหลังสำคัญนั่นคือ "แม่" และ "ครอบครัว" สิ่งนี้ คือสิ่งที่ทำให้ผมมีวันที่วิ่งชนกับสิ่งที่ผมปรารถนา ผมติดทีมชาติ ได้ร่วมซ้อมกับคนเก่งๆ ได้ออกไปอยู่ในสังคมของคนเก่งๆ และนั่นคือประสบการณ์ที่ผมได้รับมันจนมาถึงวันนี้

 "คำพูดที่จุกอกจนน้ำตาไหล"

ในวันที่ผมกลับบ้านเกิดจังหวัดสุรินทร์ ขณะที่ผมอยู่ในห้องน้ำ และได้ยินแม่ได้คุยกับเพื่อนของผมที่ไปเยี่ยมบ้านและบทสนทนาที่แค่ไม่กี่คำมันกลับทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาเลย

เพื่อผมถามแม่ว่า "แม่ไม่เหงาเหรออยู่บ้านแบบไม่มีสัญชัย"???

แม่ผมตอบกลับไปว่า "ไม่เหงาหรอก แม่ชินแล้ว"

คำว่า "แม่ชินแล้ว" คำนี้โคตรทรมานใจ มันคือสิ่งที่เราเดินทางในเส้นทางนักกีฬา ออกไปแข่ง ซ้อมก็ซ้อมที่จังหวัดเชียงใหม่ตลอด จนบ้างครั้งลืมคิดถึงคนที่สำคัญว่าเขาจะเหงา ว่าเขาจะรู้สึกขาดอะไรไป และผมรู้สึกว่าแม้แม่จะรู้ว่าผมออกไปเพื่อสู้กับความฝันตั้งแต่วัยเด็ก

"ความรักมีมากมายเสมอ"

แม่คือความสุขที่บริสุทธิ์ แม่คือทุกอย่างสำหรับผมจริงๆ เขาทำเพื่อผมมาทำอย่าง ผมอยากทำทุกวันเพื่อตอบแทนแม่ให้ดีที่สุด แม่เคยบอกว่าอยากเห็นความสำเร็จ และมาวันนี้เขาบอกผมว่าเขาภูมิใจในตัวผม และคำนี้และมันยิ่งเป็นพลังที่โคตรยิ่งใหญ่ และมันทำให้ทุกความท้อ เวลามานึกถึงมันโคตรรู้สึกดีมากๆ

"อนาคตของสัญชัย"

ความผิดหวังจากซีเกมส์ บางครั้งมันท้อนะครับ แต่หลังจากได้กลับมาทบทวนตัวเอง ผู้ใหญ่ในสมาคมฯ ก็อยากให้เราสู้อีกครั้ง และแม่เองก็อยากเห็นผมรับบใช้ชาติอีกครั้ง ดังนั้นผมขอทำมันใหม่อีกครั้งเพื่อแฟนๆกีฬาชาวไทย และจะทำมันให้ดีที่สุดในซีเกมส์ครั้งต่อไปที่ประเทศไทยเราจะได้เป็นเจ้าภาพ