"สมจิตร" เผยภรรยาป่วยโรคแพ้ภูมิตัวเอง อาการหนักถึงขั้นเดินไม่ได้ ดูแลให้กำลังใจตลอด
สมจิตร จงจอหอ ที่วันนี้ขอควงภรรยาสาวอุ๋ม ศศิธร และลูกๆ น้องกำปั้นและน้องจันทร์เจ้า มาเปิดใจครั้งแรกหลังภรรยาตรวจพบว่าป่วยเป็นโรคพุ่มพวง ทำให้เดินไม่ได้ อาการหนักถึงขั้นสั่งเสีย พร้อมเผยที่แรกลูกชาย น้องกำปั้น เป็นเด็กสมาธิสั้นตั้งแต่อายุ 10 ขวบ สมองช้ากว่าอายุจริงถึง 5 ปี ผ่านทางรายการ คุยแซ่บ SHOW ทางช่อง วัน 31 ที่มี พีเค ปิยะวัฒน์, ชมพู่ ก่อนบ่าย และ อาจารย์เป็นหนึ่ง เป็นพิธีกรดำเนินรายการ
พี่สมจิตรเพิ่งรู้อาการป่วยของภรรยา?
สมจิตร : "ครับ ต้องให้เขาเล่า เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดปกติของร่างกายเขาเองในช่วงที่เขาเป็น"
อุ๋ม : "เป็นโรคที่ภูมิตัวเองไปทำลายภูมิตัวเอง ครั้งแรกที่เกิดขึ้นคือมันมีก้อนตรงคอเรามันใหญ่ขึ้นมา เราก็ไปหาคุณหมอ คุณหมอกลัวจะเป็นมะเร็งเลยเจาะน้ำตรงก้อนคอไปตรวจหามะเร็งก็ไม่พบ คุณหมอก็หาใหม่อีก"
พอไม่พบว่าเป็นมะเร็งใจชื่นขึ้นมาหน่อยไหม?
อุ๋ม : "ก็ใจชื่นขึ้นมาเยอะเลย คุณหมอก็เจาะเลือดไปตรวจอีก แล้วมันไม่หายเราเป็นก้อนก็ปวดตามข้อ มีผื่นคันตามตัว ปวดข้อจนกระทั้งแขนขาไม่มีแรงเลย"
ตัวก้อนนั้นมีอาการเจ็บไหม?
อุ๋ม : "ไม่เจ็บเลย แต่ว่ามันโตขึ้นเรื่อยๆ แต่มาเจ็บตามแขน ตามขา เจ็บเหมือนโดนเข็มทิ่มเราตลอดเวลา จนเราหยิบจับของไม่ได้ แขนเราไม่มีแรง เราก็ถามตัวเองว่าเราเป็นอะไร"
ตอนนั้นอยู่เคียงข้างเลยไหม?
สมจิตร : "อยู่ครับ อยู่บ้านตลอดตอนเขาป่วย ก็ยังอำเขาเล่นเลยว่าคางเขาทูม สวย ขายยังไง ขายไหม เขาก็บอกว่าไม่ขายเก็บไว้กินเอง อำไป อำมา ก็เลยพาไปหาหมอ ตี 3 ลุกขึ้นมาปวดแบบคนมาบิดกระดูกเขา เราก็นึกไม่ออกว่าความเจ็บปวดเขาขนาดไหน แต่รู้ว่าถ้าผู้หญิงคนนี้พูดถึงความเจ็บปวดแสดงว่ามันหนักมาก ต้องลุกขึ้นมาเอายาหม่องมานวด ต้องคุยกัน ปลอบกันเรื่อยๆ ณ เวลานั้น คือตี 3 ยันเช้าไม่หลับ ปวด นอนร้องไห้"
พี่เป็นมากี่ปีแล้ว?
อุ๋ม : "จริงๆ เป็นตั้งแต่เมษายน เพิ่งไม่กี่เดือน แต่รักษาจริงจังเพิ่งเริ่ม 3-4 เดือนนี้"
เห็นว่าจุดสังเกตอีกอย่างคือน้ำหนักตัวขึ้นผิดปกติ 1 เดือนขึ้นมา 10 กิโล?
อุ๋ม : "ใช่ค่ะ"
สมจิตร : "ขึ้นมาตัวบวม ขานี่บวม"
อุ๋ม : "บวมหมดเลย ทั้งหน้าเรา ตัวเรา ขาเราบวม"
สาเหตุหลักๆ เกิดจากอะไร?
อุ๋ม : "คุณหมอบอกว่าจริงๆ มันหาสาเหตุไม่ได้ 1.คือกรรมพันธุ์ แต่ทางบ้านหนูไม่มีใครเป็น"
การกินเกี่ยวไหม?
อุ๋ม : "คุณหมอบอกว่าอาจจะเป็นไปได้ อาจจะมีส่วน"
พอตรวจเจอโรคพุ่มพวงแล้วมีเจอโรคแทรกซ้อนไปอีก ตอนนั้นตรวจเจออะไรอีก?
อุ๋ม : "คุณหมอกลัวจะเป็น SLE ลงที่ไต เพราะเราบวมเยอะ บวมผิดปกติ คุณหมอก็เลยตัดชิ้นเนื้อไตไปตรวจเพื่อว่าเราลงไตหรือเปล่า เพราะเจาะเลือดผลมันไม่ 100 ร้อยเปอร์เซ็นต์ คุณหมอเลยอยากเอาชิ้นเนื้อไตเราไปตรวจ เจาะไตไปตรวจ 2 ชิ้น ผลออกมายังไม่ลงไตก็โชคดีไป"
ตอนนั้นรู้สึกยังไง?
อุ๋ม : "ก็กลัวเหมือนกัน กลัวผลว่าจะลงไต เพราะตอนนั้นเราบวมมาก"
เขาบอกว่าถ้าลงไต หรือขึ้นสมอง ถึงขั้นเสียชีวิตได้?
อุ๋ม : "ใช่ๆ"
สมจิตร : "ถ้าลงไตเหมือนที่เขาบอกโรคไตวายเฉียบพลัน มันสามารถตายได้เลย แต่พอตรวจแล้วไม่เจอเราก็ใจชื่นขึ้นมาหน่อย แต่สุดท้ายก็ต้องรักษาอย่างจริงจัง"
ระหว่างที่รอผลตอนนั้นคิดอะไรอยู่?
อุ๋ม : "ก็คิดหลายอย่าง ถามว่ากลัวไหมก็กลัว ผลออกมาถ้าเราเป็นเราจะทำยังไง ก็คิดเยอะอยู่"
ได้บอกลูกไหม?
อุ๋ม : "ก็ไม่กล้าบอกเขาว่าคุณหมอว่าเราจะหนักหรือไม่หนัก"
แล้วตอนเข้าโรงพยาบาลพี่บอกลูกว่ายังไง?
สมจิตร : "เข้าโรงพยาบาลจุฬาฯ วันแรกที่มารักษาจริงจังตัวเขาเนี่ยเต็มไปด้วยแผลพุพองที่ขา น้ำที่พองออกมาก็จะไหลออกมา กางเกงยีนที่เขาใส่มันจะเปียกด้วยน้ำ ก็เดินไปหาหมอ ตรวจเลือด ตรวจทุกอย่าง หมอสั่งแอดมิทได้ไหมวันนี้ ผมบอกเอาก็เอาถ้าหมอสั่ง คือมาเสื้อผ้าตัวเดียวมาจากต่างจังหวัดก็แอดมิทไป หลังจากนั้นร่างกายเขาก็ดร็อปลงมาเลย ขาที่เคยเดินได้ เดินไม่ได้เลย ผมคิดว่าน่าจะแย่ลงเรื่อยๆ ดีนะถึงมือหมอแล้ว เขาไม่สามารถก้าวขาลงจากเตียงได้เลย"
อุ๋ม : "คือเท้าเราโดนพื้นไม่ได้เลย คือมันเจ็บเหมือนใครเขาเข็มมาทิ่มเราตลอดเวลา เราก็ถามหมอว่านี่หนูเป็นอะไร"
แล้วตอนไหนที่หมอทราบว่าเราเป็นโรค SLE?
อุ๋ม : "คุณหมอเจาะเลือดไปตรวจทั้งหมดหลายโรค ซึ่งที่คุณหมอคาดว่าน่าจะเป็น ก็ผลออกมาว่าเป็น SLE ร้อยเปอร์เซ็นต์ เราก็ถามคุณหมอว่าต้องรักษายังไง หนูจะหายไหม คุณหมอบอกว่ารักษาได้ไหม ได้ แต่ว่าเราต้องรักษากันแบบละเอียดอ่อนพอสมควร"
สมจิตร : "ก็เรียกหมอทั้งหมดมาหลายๆ โรค ไม่ว่าจะเป็นผิวหนัง ที่มันพุพองออกมา เขาบอกว่าติดเชื้อในผิวหนังเขาด้วย เขาเรียกหมอศัลยกรรม หมอผิวหนัง หมอไต ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนี้มาทีละหมอ ก็เจาะเลือดไปทีละหมอ แบบหนักมาก"
มันท้อขนาดไหน?
อุ๋ม : "ก็คิดว่าทำไมแจ็คพอตมาลงที่เรา"
สมจิตร : "วันที่อยู่โรงพยาบาลกันสองคนลูกๆ ไม่ได้มาครับ อยู่บ้าน ก็โทรบอกว่า แม่ไม่ได้กลับบ้านนะ แม่ต้องรักษาอยู่นี้ ก็โทรบอกเขา แต่สิ่งที่เด็กๆ เข้าใจว่าแม่ไม่สบาย แม่ป่วย แต่ ณ เวลาที่เราอยู่ 2 คน วินาทีนั้นร่างกายเขามันดร็อปลงๆ เราก็ใจไม่ค่อยดี"
อุ๋ม : "แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวแม่ก็กลับบ้าน"
สมจิตร : "แล้วเขาก็จับมือเราเหมือนสังเสียแล้ว เราก็ใจหาย"
อุ๋ม : "เราก็คุยกันบอกว่าถ้าเป็นอะไรไป คือ ห่วงลูกมากกว่า"
เด็กๆ รู้ยังว่าตอนนั้นแม่ไม่สบายมาก?
กำปั้น : "ตอนนั้นรู้แล้วครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นหนักขนาดนี้ ผมก็โทรถามอาการแม่ทุกวันว่าหมอมาตรวจวันนี้แล้วแม่เป็นยังไงบ้าง จะโทรทุกช่วง 3 เวลา"
ตอนนั้นห่วงขนาดไหน?
กำปั้น : "มากเลยครับ"
จันทร์เจ้า : "ห่วงค่ะ แต่ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณแม่"
สมจิตร : "เขาไม่ให้ใครเข้าเลย เพราะว่าช่วงนั้นช่วงโควิดระบาดหนักมาก คนที่เฝ้าได้ผมแค่คนเดียว แล้วห้ามผมออกไปไหนด้วย ต้องอยู่กับเขาตลอด เพราะว่าถ้าออกไป ไปติดเชื้อโรคมานี่จบเลย"
พี่สมจิตรมีโอกาสสื่อสารกับลูกไหม?
สมจิตร : "ก็โทรคุยกันทุกวัน ตอนนี้ถึงมือหมอแล้ว หมอเขาดูแลดี ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องเครียด เดี๋ยวหมอจะอัปเดตอาการให้เราฟัง พอหาหมอได้ 2-3 วัน รู้สึกว่ารักษามาถูกทาง ร่างกายก็ตอบสนองเยอะขึ้น แต่สิ่งที่เราเห็นคือแฟนโดนหมอเจาะทั้งสองฝั่งเลย มันเยอะมาก ครั้งนี้เป็นครั้งที่หนักสำหรับเขามาก หนักที่สุด แล้วสิ่งที่เราเคยเจอ สัมผัสได้ว่าถ้าเขาไม่เจ็บมาก เขาจะไม่พูด หัวใจเกินร้อย"
วันนั้นคิดว่าตัวเองจะเดินไม่ได้ เป็นห่วงลูก ถึงขั้นจับมือพี่สมจิตรสั่งเสียเลย?
อุ๋ม : "ส่วนใหญ่ก็ห่วงลูก"
สมจิตร : "เขาบอกว่าถ้าไม่ไหวจะทำยังไง ผมบอกว่าถึงมอหมอแล้ว เดี๋ยวต้องดีขึ้น ก็ให้กำลังใจ ผมคิดอย่างเดียวถ้าเขาตาย ผมนี่หนัก ผมตายดีกว่า"
เสียวนึงในใจคิดไหมว่ามีโอกาสที่จะเสียเขาไป?
อุ๋ม : "มี เพราะตัวเขาเอง เขาจะรู้ว่าเป็นยังไง เขาจะสื่อสารบอกเรา จับมือแล้วบอกกันว่าเหมือนร่างกายรับไม่ได้แล้ว หลายอย่าง มันเยอะมาก สายอะไรทุกอย่าง เขารักษาด้วยการกินยาขับปัสสาวะ ต้องดูแลตลอด พอวันนึงเหมือนเขาไม่ไหว เขาก็จับมือแล้วบอกว่าเป็นอย่างนี้ๆ ผมนี่หนัก ผมอยู่ ผมยิ่งหนักกว่าเขา เพราะผมไม่รู้จะดูแลเขายังไง ปกติผมเป็นคนทำงานนอกบ้าน คิดไป คิดมา ผมตายลูกจะสบายกว่า คิดในใจ แต่สุดท้ายก็พยายามให้กำลังใจเขา เราอยู่ด้วยกันให้กำลังใจกัน บอกเขาว่าไม่เป็นไรถึงมือหมอแล้ว ขอให้สู้อย่างเดียว ก็ผ่านพ้นอาทิตย์นึง ผ่านจุดอันตรายมา"
ในความรู้สึกเรา เราอยู่ในนรกอาทิตย์นึง?
สมจิตร : "ครับ"
ตอนนั้นหมอรักษายังไงเราถึงสามารถเดินได้?
อุ๋ม : "คุณหมอก็ดูแลอย่างดี ดูแลอย่างละเอียดอ่อน ผลเลือดเราผิดปกตินิดนึงไม่ได้ คุณหมอบอกไม่เป็นไร คุณหมอบอกว่ารักษาได้ คือรักษาแบบละเอียดอ่อนไม่ต้องกลัวนะ จะดูแลเต็มที่"
เรานอนโรงพยาบาล 1 สัปดาห์?
อุ๋ม : "12 วันค่ะ"
สมจิตร : "1 สัปดาห์ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น ร่างกายเริ่มตอบสนองยา"
อุ๋ม : "อาทิตย์แรกเราไม่สามารถเดินจากเตียงได้ จนเรารู้สึกบางทีเราก็ท้อ จนอาทิตย์นึงเราดีขึ้น เราก็เลยโอเค เราตอบสนองกับยา ตอนที่หาหมอท่านแรกเราไม่ตอบสนองกับยา พอมาหาหมอคนที่สองคือตอบสนองกับยาทุกอย่าง ทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้น เราก็โอเค"
ตอนนี้ต้องทานยาทุกวัน?
อุ๋ม : "ต้องทานทุกวัน วันละ 10 กว่าเม็ด คุณหมอบอกว่าถ้าโรคไม่กำเริบ 1 ปี ทานยากดภูมิไว้ 1 ปี ถึงมันจะดีขึ้น แต่เราก็ต้องทานยาประมาณ 1 ปีก่อน แต่ถ้าโรคมันยุติไม่กำเริบก็อาจจะต้องพักการทานยาไปตามภูมิเรา ถ้าภูมิเราแข็งแรงก็อยู่ได้โดยไม่ต้องทานยา แต่ถ้าวันไหนมันกำเริบขึ้นมาเราก็ต้องทานยา กลับไปนับ 1 ใหม่ตามภูมิเรา"
วันไหนที่พี่รู้ว่าพี่รักภรรยามากกว่ากัน วันที่รู้ว่าจะเสียเขาไป หรือวันที่รู้ว่าเขาจะดีขึ้น?
สมจิตร : "ผมว่าวันที่ดีขึ้น ผมว่าวันที่เหมือนจะเสีย ผมว่าทุกคนมันต้องจากกันอยู่แล้ว แต่วันที่ดีขึ้นรู้สึกว่าเราจะได้อยู่กันอีกยาว เขาดีขึ้น ความรักมันยิ่งมากขึ้น เพราะเราเห็นความทุกข์ เห็นเหมือนเราจะจากกัน เรารู้ใจกันแล้ว พอดีขึ้นเราต้องใส่ใจซึ่งกันและกัน ทุกครั้ง ทุกชั่วโมงเรียกพ่อๆ ผมก็ต้องช่วยตลอดทุกเวลา พอมัยดีขึ้นหมอก็เริ่มนัดทุกอาทิตย์ เป็นทุกเดือน เดือนละครั้ง ลดตัวยา แล้วต้องกินอันนี้เสริมนะ ผมก็พยายามหาให้เขากิน รู้สึกว่าได้ดูแลซึ่งกันและกันในยามทุกข์ยาก ถึงแม้ในยามที่เราดีขึ้น เราก็ต้องดูแลกันต่อไป รู้สึกว่ารักเขาขึ้นครับ"
เด็กๆ ให้กำลังใจคุณแม่ยังไงบ้าง?
จันทร์เจ้า : "บอกว่าหายไวๆ แล้วก็กินยาให้ครบทุกมื้อ"
กำปั้น : "ก็เหมือนที่น้องบอก ให้หายไวๆ กินยาให้ครบ แล้วรีบกลับมาที่บ้านครับ"
วันที่เห็นแม่กลับบ้านวันแรกรู้สึกยังไง?
กำปั้น : "วันนั้นรู้สึกดีใจมากครับ ที่แม่เรากลับมาได้แล้ว"
ณ วันนี้อาการเป็นยังไงบ้าง?
อุ๋ม : "ตอนนี้ดีขึ้นเรื่อยๆ ประมาณ 80-90 เปอร์เซ็นต์"
สมจิตร : "คุณหมอห้ามไปเจอคนเยอะๆ เพราะภูมิเขาอ่อน ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลนี่เป็นรายการแรกที่ผมพาเขามา เพราะผมมั่นใจสุขภาพเขาดีขึ้น ทุกอย่างดีขึ้น ก็เลยได้มาพร้อมหน้า พร้อมตากันครั้งนี้"
พี่ได้อะไรจากเหตุการณ์นี้บ้าง?
อุ๋ม : "ได้เรียนรู้ว่าอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทุกอย่าง เราเหมือนประมาทตัวเองมาตลอด ทุกสิ่ง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้"
สมจิตร : "ผมเรียนความไม่ประมาทของชีวิตคนเรา เกิดขึ้นอยู่ แล้วก็ดับลงได้ แต่สิ่งที่เรามี ณ ปัจจุบัน อย่างช่วงนี้เป็นช่วงที่โควิดระบาดมา 2 ปี แล้วร่างกายก็มีปัญหาอีก ต้องรักษา ต้องพยาบาลอีก ทีนี้ผมเรียนรู้ตัวเราคือว่าในวันที่เราพอมีเงิน เราก็เก็บมันไว้ พอเราทุก เราเหนื่อย เราหาหมอก็ใช้เงินตรงนั้นแหละมาดูแลรักษา รู้สึกเลยว่าความไม่ประมาทในชีวิตสำคัญที่สุด มีสติในทุกๆ เรื่อง ความพอเพียงก็เป็นส่วนนึงที่เรานำมาใช้ ถึงแม้ยามลำบากเราก็ยังพออยู่ได้"
ถ้าจำไม่ผิดพี่มีร้านโรตี ตอนนี้ยังเปิดอยู่ไหม?
สมจิตร : "เปิดอยู่ ผมเปิดร้านครั้งแรกตอนช่วงมันระบาดรอบแรก สิ่งที่ลงทุนก่อนหน้านั้น ซื้อที่ ซื้ออะไรก็ลงไปเยอะ ก็มีปัญหาเรื่องนั้นอยู่"
เห็นว่าธุรกิจอื่นพี่ปิดเลย เพราะไม่อยากให้พี่อุ๋มทำอะไร?
สมจิตร : "หลังจากที่ป่วยช่วงมีนา-เมษา ทุกอย่างปิดหมดเลย ปิดค่ายมวย ปิดร้านทุกอย่าง เพราะเขาต้องดูแลร้าน ต้องดูแลยิม เดี๋ยวจะมีอันตรายกับตัวเขา ก็ต้องทำใจปิด ต้องยอมแลกครับ"
แสดงว่ารายได้ที่เข้ามาจากพี่สมจิตรจากการที่เราไปถ่ายหนัง ถ่ายละคร?
สมจิตร : "ครับ แต่ตอนนี้ก็หยุดหมด ผมเองก็มีผลกระทบเหมือนทุกๆ คน เรื่องของวงการบันเทิง ออกถ่ายต่างจังหวัดไม่ได้ ก็ต้องหยุดมาปีกว่า เราก็ขาดรายได้ตรงนั้นไป สิ่งที่ผมไม่ประมาทก็คือซื้อที่เก็บไว้ ซื้อทองเก็บไว้ ก็ต้องเอามาใช้ เอามาขายในยามที่เราลำบาก"
ยังไหวอยู่?
สมจิตร : "ยังได้อยู่"
น้องกำปั้นอายุ 20 ปี แต่สมองเท่ากับ 15 ปี พี่เริ่มสังเกตอาการลูกตอนไหน?
อุ๋ม : "ตอนอายุประมาณ 9-10 ขวบ เรามองลูกฉีกกระดาษจากแผ่าน A4 จากแผ่นใหญ่ๆ ก็นั่งฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ เขาจะฉีกเล่น ไม่เคยร้องเอาของเล่น เราก็เอ๊ะ...ลูกเราเป็นอะไร ตามวัยไม่เคยมีอยากได้ของเล่นเลย เราก็เห้ย ผิดปกติแล้วข้อนี้ ข้อแรก ข้อที่ 2 เริ่มนั่งฉีกกระดาษเล่น เราก็บอกพี่จิตรกำปั้นน่าจะแปลกๆ แล้ว"
สมจิตร : "ดูทีวีเขาก็จะดูอะไรซ้ำๆ ก็เลยพาไปหาหมอ เพราะผมมองว่าเขามีเรื่องผิดปกติทางความคิดอะไรสักอย่าง"
อุ๋ม : "ไปหาคุณหมอจิตเวช ก็ไปตรวจ คุณหมอก็มีวิธีการตรวจของเขา ผลออกมาว่า น้องมี ไอคิวสมอง ช้ากว่าอายุจริง 4-5 ปี แต่อีคิวสูง ไอคิวต่ำ เราบอกเราต้องรักษายังไง คุณหมอบอกไม่ต้องทานยา แต่ว่าบำบัดโดยการที่เราต้องคุยกับเขาบ่อยๆ ต้องอยู่กับเขา ให้เวลาเขา"
สมจิตร : "เด็กสมาธิสั้นมีอยู่ 2 ประเภท คือ ก้าวร้าว รุนแรง อีกประเภทก็จะอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่ก้าวร้าว"
เห็นบอกว่าสาเหตุมาจากตอนที่น้องเล็กๆ เข้ารับการผ่าตัดด้วย?
สมจิตร : "ตอน 3 เดือนเขาเป็นไส้เลื่อน"
อุ๋ม : "เป็นตั้งแต่เกิดเลย"
สมจิตร : "3 เดือนเรามาสังเกตว่าลูกเราร้องงอแงมาก แล้วเวลาร้องไส้มันจะเลื่อนออกมา ผมก็เอามือดันตรงไข่ ช่องท้อง ดันไปมันก็หายเข้าไป เขาก็หยุดร้อง วันดี คืนดีก็ร้องอีก มันก็เป็นอีก ผมก็เอามือดันหายเข้าไปอีก สุดท้าย 3 เดือนพาไปหาหมอ หมอต้องรมยา เพื่อผ่าตัด เขาดูอาการเด็กก่อนว่าเด็กแข็งแรงไหม โอเคกำปั้นแข็งแรงก็ดมยา วันนั้นมี 2 คนที่ไปผ่าตัดคู่กันเลย อีกคนนึงเป็นเจ้าชายนิทรา กำปั้นฟื้น แต่เขาก็ช้าตั้งแต่วันนั้นมา ผมก็เลยคิดว่าเกิดจากตอนผ่าตัดไหม หรืออาจจะเป็นตัวเขาเอง"
โรคนี้สามารถรักษาได้ไหม?
อุ๋ม : "ไม่ได้"
สมจิตร : "เขาเป็นสมาธิสั้น มันจะมีพรสวรรค์บางสิ่ง บางอย่าง รักษาคงไม่รักษาหรอก อะไรที่เขาชอบปล่อยให้เขาทำไป แต่ความคิดเขาอาจจะช้าหน่อย แต่การใช้ชีวิตกับสังคม เขามองสังคมดี คุยกับคนโตรู้เรื่องทุกอย่าง แต่เพียงแค่การเรียนแค่นั้นเองที่มันช้า"
ตั้งแต่เราโตมากับโรคนี้ มันทำให้ชีวิตเรามีอุปสรรคไหมในการใช้ชีวิต?
กำปั้น : "ไม่มีปัญหาในการใช้ชีวิตนะครับ คือเราใช้ชีวิตในแบบที่เราเป็น แล้วก็ใช้ชีวิตในแบบที่เราเข้าใจครับ"
กำปั้นรู้ตัวเองไหมว่าชอบทางไหน?
กำปั้น : "รู้ครับ เป็นแนวร้องเพลงกับนักแสดง"
เวลาเราไปโรงเรียน เพื่อนๆ มีพูดอะไรกับเราบ้างไหม?
กำปั้น : "น่าจะเคยมีนะครับ แต่ผมจำไม่ได้แล้ว น่าจะเด็กมาก แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพื่อนก็มีแกล้งบ้าง เราก็มีแกล้งกลับบ้าง"
โควิดหนักไหม?
สมจิตร : "หนักครับ ผมสร้างร้าน เงินที่ลงร้าน เงินที่ซื้อที่ ก็ต้องขายที่ที่เรามีเล็กๆ แล้วก็ทอง 2 อย่าง"
เงินไปลงทุนกับร้านเท่าไหร่?
สมจิตร : "รอบหลังมี 2-3 ล้าน รอบแรกไปเช่าเขา แล้วเราต้องย้ายมาอยู่กับที่เราเอง ต้องรื้อถอนย้าย มาก่อสร้างใหม่อีก"
อุ๋ม : "ซื้อที่ใหม่ด้วย"
เปิดมาปุ๊บเจอโควิดเลย?
สมจิตร : "เจอ แต่ก็ต้องมาปลูกสร้างใหม่ ที่ก็ซื้อไปล็อตนึงแล้ว ก็หมดไปแล้ว สร้างใหม่ก็ต้องเริ่มต้นใหม่ ซึ่งตอนนี้ยิมมวยปิด เปิดร้านโรตี"
ช่วงปลายโควิดร้านโรตีขายได้ไหม?
สมจิตร : "พอได้ๆ"
ติดตามชมรายการคุยแซ่บ Show ทุกวันจันทร์-วันศุกร์ เวลา13.05-14.05 น. ทางช่อง one31 Facebook Page : คุยแซ่บShow รับชมย้อนหลังได้ที่ Youtube Channel : Orange Mama
