เรียนรู้จากอดีต: การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของ "เขมรแดง" เพื่อนร่วมชาติลักษณะใดที่ถูกหมายหัว?
หนึ่งในเหตุการณ์โหดร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คือการสังหารหมู่โดยระบอบ "เขมรแดง" ในกัมพูชา ช่วงปีพ.ศ. 2518-2522 ภายใต้การนำของ “พล พต” (Pol Pot) ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์กัมพูชา ซึ่งมีเป้าหมายสร้างประเทศเกษตรกรรมแบบอุดมคติ โดยขจัดสิ่งที่เขามองว่าเป็นภัยคุกคามต่อแนวคิดดังกล่าวให้หมดไป
ในระยะเวลาเพียง 4 ปี เขมรแดงสังหารประชาชนชาวกัมพูชากว่า 1.7 ถึง 2 ล้านคน จากประชากรทั้งหมดประมาณ 7-8 ล้านคนในขณะนั้น หรือราว 1 ใน 4 ของประเทศ โดยเฉพาะกลุ่มคนที่ถูกมองว่าเป็น “ศัตรูของการปฏิวัติ”
คนมีการศึกษา คือเป้าหมายหลัก
ผู้ที่ตกเป็นเป้าหมายอันดับต้นๆของเขมรแดงคือ คนมีการศึกษา ไม่ว่าจะเป็น ครู, นักเรียน, หมอ, วิศวกร, นักวิชาการ หรือข้าราชการ
พล พต เชื่อว่า ความรู้แบบตะวันตกเป็นอันตรายต่ออุดมคติคอมมิวนิสต์แบบเขมร การรู้หนังสือ, พูดภาษาต่างประเทศได้ หรือแม้แต่การใส่แว่นตา รวมไปถึงคนที่มีมือนิ่ม (เพราะเชื่อผิดๆว่าเป็นคนมีอันจะกิน ไม่เคยทำงานหนัก) ก็อาจเพียงพอที่จะถูกจับไปทรมานหรือประหาร
อดีตข้าราชการและผู้เกี่ยวข้องกับรัฐบาลเดิม
แน่นอนว่าบรรดา ข้าราชการ, ทหาร, ตำรวจ และครอบครัวของพวกเขา ล้วนถูกกวาดล้าง เพราะถูกมองว่าเป็นตัวแทนของระบอบเก่า ไม่ว่าจะมีบทบาทมากน้อยเพียงใดก็ไม่มีข้อยกเว้น
ผู้มีศาสนา หรือศรัทธาในศาสนา
พระสงฆ์ถูกบังคับให้สึก หรือถูกสังหาร วัดถูกทำลายหรือเปลี่ยนเป็นโกดัง ประชาชนที่ยังนับถือศาสนา เช่น พุทธ, คริสต์ หรืออิสลาม ต่างถูกควบคุม ตรวจสอบ และบางรายถูกประหารชีวิต
ชนกลุ่มน้อยและชาวต่างชาติ
กลุ่มชาติพันธุ์ เช่น ชาวเวียดนาม, ชาวจีน, ชาวจาม และชาวเขมรเชื้อสายต่างชาติ ตกเป็นเป้าหมายของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ห้ามแต่งงานข้ามชาติ และมีการสังหารจำนวนมากโดยไม่มีเหตุผล
แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาก็ไม่รอด
สำหรับคนทั่วไป หากถูกกล่าวหาว่าต่อต้าน ไม่จงรักภักดี หรือแม้แต่มีท่าทีน่าสงสัย ก็อาจถูกส่งไปคุกหรือถูกประหาร การทรมานเพื่อให้สารภาพเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในสถานที่อย่าง Tuol Sleng (S-21)
การล้างสมองและให้คนฆ่ากันเอง
เขมรแดงปลูกฝังแนวคิดให้เยาวชนและประชาชนจับตาและรายงานคนในครอบครัวตนเอง มีรายงานว่าบางคนต้องส่งพ่อแม่หรือพี่น้องให้กับเจ้าหน้าที่ด้วยตนเอง
บทสรุปของโศกนาฏกรรม
การปกครองของเขมรแดงจบลงในปีพ.ศ. 2522 เมื่อเวียดนามเข้ายึดกรุงพนมเปญ แต่บาดแผลในใจประชาชนยังคงอยู่ การเรียนรู้จากประวัติศาสตร์โหดร้ายนี้ คือการป้องกันไม่ให้โศกนาฏกรรมลักษณะเดียวกันเกิดขึ้นอีกในอนาคต