ลักษณะของ "เบญจกัลยาณี" ความงาม 5 ประการของผู้หญิงตามตำราโบราณมีอะไรบ้าง?
ลักษณะของ "เบญจกัลยาณี" ความงาม 5 ประการของผู้หญิงตามตำราโบราณ
ในสมัยโบราณ ความงามของผู้หญิงไม่ได้วัดจากรูปลักษณ์ภายนอกเพียงอย่างเดียว แต่ยังรวมไปถึงจริยธรรม ความประพฤติ และความสามารถในการดำรงตนในสังคม
โดยเฉพาะในตำราไทยเดิมได้กล่าวถึง "เบญจกัลยาณี" ซึ่งถือเป็นคุณลักษณะของหญิงงามในอุดมคติของไทยที่ควรยึดถือ
คำว่า “เบญจกัลยาณี” มาจากภาษาบาลี-สันสกฤต โดยคำว่า “เบญจ” หมายถึง ห้า และ “กัลยาณี” หมายถึง หญิงผู้ประเสริฐ รวมกันจึงแปลว่า หญิงงามพร้อม 5 ประการ
เบญจกัลยาณี ประกอบด้วยอะไรบ้าง?
สารานุกรมไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน กล่าวถึงลักษณะของเบญจกัลยาณีโดยอ้างจาก อรรถกถาธรรมบท เรื่องนางวิสาขามหาอุบาสิกา สรุปลักษณะของเบญจกัลยาณีไว้ดังนี้
1. ผมงาม
มีผมยาวเกล้ารัดไว้ที่ท้ายทอยเบื้องหลัง ดั่งกำหางนกยูง เมื่อปล่อยปลายผมตกไปตามลำตัว ปลายผมจะเป็นวงวกช้อนงอนขึ้นเล็กน้อย (ผู้หญิงสมัยพุทธกาลคงนิยมดัดปลายงอน)
2. เนื้องาม
เนื้อหุ้มฟันที่เราเรียกกันว่าเหงือกนั้น มีสีแดงเหมือนลูกพลับสด เรียบสนิทติดแนบแน่นอยู่กับฟัน
3. กระดูกงาม
กระดูกที่ว่าคือฟันที่ขาวเป็นเงาลึกสม่ำเสมอ เรียบสนิทไม่ชิดไม่ห่าง
4. ผิวงาม
แม้นเป็นคนผิวดำ ก็ดำสนิทเป็นมันเหมือนบัวเขียว หากเป็นคนผิวขาว ผิวก็ขาวนวลเหมือนสีกลีบดอกกรรณิการ์
5. วัยงาม
ต่อให้มีลูก 10 คน ก็ดูเหมือนมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ความหมายคือถึงจะมีอายุก็ยังกระชุ่มกระชวยเหมือนยังสาว
บทสรุป
เบญจกัลยาณี คือภาพลักษณ์ของหญิงงามในอุดมคติตามคติไทยโบราณ ที่มิได้เน้นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น แต่รวมถึงความเรียบร้อย ความงามโดยธรรมชาติ และความอ่อนโยนของผู้หญิง
โดยมีลักษณะสำคัญ 5 ประการ ได้แก่ ผมงาม เนื้องาม กระดูกงาม ผิวงาม และวัยงาม ซึ่งล้วนสะท้อนถึงการดูแลตัวเอง ความสะอาด ความอ่อนเยาว์ และสุขภาพดีตามธรรมชาติ
แม้จะเป็นค่านิยมในอดีต แต่แนวคิดของเบญจกัลยาณียังสามารถนำมาประยุกต์ใช้ในปัจจุบันได้ โดยเน้นการดูแลทั้งกาย วาจา ใจ และบุคลิกภาพอย่างกลมกลืน เพื่อให้เกิดความงามจากภายในสู่ภายนอกอย่างแท้จริง