"หนังเกรดสาม" คืออะไร? ย้อนสมัยวัยว้าวุ่น คนอายุ 30+ ต้องรู้จักเป็นอย่างดี

29/08/2025 (10:45 น.)

ถ้าพูดถึงคำว่า “หนังเกรดสาม” เชื่อว่าคนวัย 30+ ต้องเคยได้ยิน หรือบางคนอาจเคยแอบดูในวัยเด็ก โดยเฉพาะช่วงยุค 90s ถึงต้น 2000s ที่คำนี้ถูกใช้กันแพร่หลายในเมืองไทย

วันนี้เราจะพาย้อนกลับไปทำความเข้าใจว่าแท้จริงแล้วหนังเกรดสามคืออะไร ทำไมคนยุคนั้นถึงจดจำกันได้แม่นยำ

ที่มาของคำว่า "หนังเกรดสาม"

ในอดีต ภาพยนตร์ไทยจะถูกจัดเรตกันแบบไม่เป็นทางการ โดยใช้คำว่า เกรด A, เกรด B และ เกรด C (หรือ “เกรดสาม”)

• หนังเกรด A = หนังฟอร์มใหญ่ ทุนสูง คุณภาพโปรดักชันดี

• หนังเกรด B = หนังทุนปานกลาง เน้นตลาดวงกว้าง

• หนังเกรด C (เกรดสาม) = หนังทุนต่ำ เน้นความบันเทิงแบบเร้าอารมณ์ โดยเฉพาะแนวอีโรติก

ดังนั้น “หนังเกรดสาม” จึงกลายเป็นคำเรียกติดปากของหนังแนวอีโรติกหรือกึ่งโป๊ ที่ฉายในโรงภาพยนตร์ชั้นสอง หรือวิดีโอเช่าตามร้านเมื่อ 20-30 ปีก่อน

หนังเกรดสาม มาจากประเทศอะไรบ้าง?

ไทย

• ไทยเองมีการสร้างหนังเกรดสามมาตั้งแต่ช่วง ปลายยุค 80s – 90s

• ส่วนใหญ่เป็นแนว ดราม่า-รัก-อีโรติก ที่ทุนต่ำ แต่เน้นฉากเลิฟซีนเพื่อดึงดูดคนดู

• ตัวอย่างเช่น หนังจากค่ายเล็กๆ ที่ทำออกมาเพื่อฉายในโรงหนังชั้นสอง หรือลงแผ่นวีซีดีวางขาย/ให้เช่าตามร้าน

ฮ่องกง

• จุดเริ่มต้นของคำว่า หนังเกรดสาม (Category III) จริงๆ มาจากฮ่องกง

• ระบบจัดเรตภาพยนตร์ของฮ่องกงแบ่งเป็น Category I, II, III

  • Category III = หนังสำหรับผู้ใหญ่ 18+ เท่านั้น

• ในช่วงยุค 90s หนังเกรดสามของฮ่องกงโด่งดังไปทั่วเอเชีย เช่น Sex and Zen, Erotic Ghost Story

• หลายเรื่องถูกนำเข้าไทย และเป็นแรงบันดาลใจให้วงการหนังไทยทำหนังแนวเดียวกัน

ญี่ปุ่น

• ญี่ปุ่นมี Pink Film (พิงก์ฟิล์ม) ตั้งแต่ยุค 60s เป็นต้นมา

• เป็นหนังทุนต่ำ เน้นฉากเซ็กซ์เชิงศิลป์ หรือแนวอีโรติกดราม่า

• ภายหลังพัฒนากลายเป็น AV (Adult Video) ที่คนทั่วโลกรู้จัก

• ถึงแม้จะไม่ใช้คำว่า “เกรดสาม” แต่ก็เป็นอีกหนึ่งรากฐานสำคัญที่ทำให้คนไทยเชื่อมโยงคำนี้กับหนังญี่ปุ่นเช่นกัน

เกาหลีใต้

• เกาหลีใต้เคยมี “หนังอีโรติก” แบบ Softcore ออกมาในยุค 90s-2000s เช่นกัน

• แต่ไม่ได้เรียกว่าเกรดสามตรงๆ เพียงแต่ถูกนำเข้ามาฉายในไทย แล้วบางร้านมักจัดไว้ในหมวดเดียวกับ “หนังเกรดสาม”

ลักษณะของหนังเกรดสาม

ทุนสร้างไม่สูง – ส่วนใหญ่ถ่ายทำง่ายๆ ไม่มีเทคนิคพิเศษ

เน้นฉากวาบหวิว – จุดขายหลักคือฉากเลิฟซีนที่มากกว่าหนังทั่วไป

นักแสดงหน้าใหม่ – หลายคนแจ้งเกิดจากหนังแนวนี้ ก่อนผันตัวไปสู่วงการบันเทิงอื่น

เรื่องราวเรียบง่าย – มักเล่าเรื่องรักๆใคร่ๆ ดราม่าเล็กน้อย เพื่อเป็นโครงสร้างของฉากอีโรติก

ความนิยมในยุค 90s-2000s

ช่วงนั้น ร้านวิดีโอเทป/วีซีดีเช่า เป็นแหล่งใหญ่ของหนังเกรดสาม หลายเรื่องถูกพูดถึงจนกลายเป็นตำนาน และถือเป็นความลับกึ่งเปิดเผยของวัยรุ่นที่อยากรู้อยากลอง นอกจากนี้ ยังมีโรงหนังเฉพาะทางในบางพื้นที่ที่ฉายหนังแนวนี้อย่างจริงจัง

ทำไมวัย 30+ ถึงจำได้ดี

• เพราะเป็นช่วงวัยที่เติบโตมากับยุค “วิดีโอเช่า”

• หนังเกรดสามถือเป็น ประสบการณ์ลับๆ ของหลายคน ที่อาจแอบดูในบ้าน

• สื่อในยุคนั้นไม่ได้มีความหลากหลายเหมือนปัจจุบัน ทำให้หนังแนวนี้ถูกพูดถึงกันปากต่อปาก

ปัจจุบันยังมีอยู่หรือไม่?

ปัจจุบันคำว่า “หนังเกรดสาม” แทบไม่ถูกใช้แล้ว เพราะระบบการจัดเรตภาพยนตร์ไทยมีความชัดเจนมากขึ้น เช่น เรต 18+ หรือ 20+ ขณะที่ความบันเทิงแนวนี้ก็ย้ายไปอยู่ในแพลตฟอร์มออนไลน์แทน

แต่สำหรับคนวัย 30+ ขึ้นไป คำนี้ยังคงอยู่ในความทรงจำในฐานะ “วัฒนธรรมสื่อบันเทิงยุคเก่า” ที่สะท้อนวิถีสังคมไทยในช่วงเวลานั้น