พ่อผัวตื่นกลางดึก ได้ยินเสียงแปลกๆ จากห้องลูกสะใภ้ เดินไปดูแล้วน้ำตาคลอ

กลางดึกคืนหนึ่ง นอนไม่หลับเพราะมีเสียงดังแปลกๆ ในห้องลูกสะใภ้ พ่อสามีจึงเข้าไปตรวจดู ภาพที่เห็นทำเอาอดร้องไห้ไม่ได้

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ชายสูงวัยผู้นี้ถึงกับน้ำตาซึม

กลางดึก เมื่อเมืองเล็ก ๆ เงียบสงบจนแทบไม่ได้ยินเสียงรถวิ่งผ่าน คุณหลี่ ฉางหมิง อายุ 62 ปี ยังคงนอนไม่หลับ เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงเก่า จ้องมองความมืดนอกหน้าต่าง ด้วยความกระวนกระวาย บ้านเงียบสงบมาตลอด

แต่จู่ ๆ เขาก็ได้ยิน เสียงแปลก ๆ มาจากห้องลูกสะใภ้ เสียงกระดาษเสียดสีกัน, เสียงดินสอเคาะเบา ๆ บนโต๊ะ, และบางครั้งก็มีเสียงพูดคุยแผ่วเบาแต่ชัดเจน ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป แต่เสียงนั้นกลับดังเป็นจังหวะซ้ำ ๆ ทำให้เขาไม่อาจข่มตาหลับได้

คุณหลี่ค่อย ๆ ย่องออกจากห้อง เดินไปตามทางเดินไม้ที่เย็นเฉียบ สายตาจับจ้องไปที่แสงสีเหลืองอ่อนที่ลอดออกมาจากห้องพักท้ายทางเดิน จากช่องประตูที่แง้มอยู่ เขาเห็น เสี่ยวหรง ลูกสะใภ้คนเดียวของเขากำลังก้มตัวอยู่บนโต๊ะเรียน กำลังสอนหลี่ เจียห่าว หลานชายของเขาทำการบ้าน

แสงนุ่มนวลจากโคมไฟส่องใบหน้าที่ดูจริงจังแต่เต็มไปด้วยความอดทนของเธอ เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กชายดังขึ้นทุกครั้งที่คำนวณผิด และเสี่ยวหรงก็ค่อย ๆ เตือนว่า “เจียห่าว ลูกต้องดูโจทย์ให้ดี ๆ ก่อนทำนะ อย่ารีบร้อน”

คุณหลี่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ความรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกรบกวนการนอนหลับหายไปอย่างรวดเร็ว ถูกแทนที่ด้วยความตื้นตันใจอย่างอ่อนโยน เขาเห็นลูกสะใภ้จดจ่อ มือชี้ไปที่บรรทัดการบ้าน พึมพำอธิบายอย่างระมัดระวังโดยไม่แสดงความเบื่อหน่าย

คุณหลี่นึกถึงสมัยยังหนุ่ม เขาเองก็เคยนอนดึกเพื่ออ่านหนังสือ เคยเห็นแม่ของเขาอดทนคอยตักเตือนน้อง ๆ ตอนนี้เมื่อมองเสี่ยวหรง เขาก็ได้ตระหนักว่า ความรักและความทุ่มเทนี้กำลังสืบทอดต่อไป ไม่ใช่แค่กับลูกชายและหลานชายของเขา แต่สำหรับทั้งครอบครัว

เสี่ยวหรงกระซิบ อธิบายแต่ละขั้นตอนให้เจียห่าวฟัง เสียงของเธอเด็ดขาดแต่ก็อ่อนโยน เด็กชายตั้งใจฟัง บางครั้งก็ขมวดคิ้ว บางครั้งก็หัวเราะคิกคัก ห้องเล็ก ๆ เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงดินสอเคาะบนกระดาษ ผสมผสานกับแสงสีเหลืองนวล สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและใกล้ชิด

คุณหลี่ยืนอยู่ตรงนั้น ใจอ่อนยวบลงไป เขารู้ว่าเสียงรบกวนที่ทำให้เขากังวลในตอนแรก แท้จริงแล้วคือ เครื่องยืนยันถึงชีวิตครอบครัวที่เปี่ยมชีวิตชีวา ที่ซึ่งลูกสะใภ้กำลังสานสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก ขณะเดียวกันก็รักษาจังหวะชีวิตที่สงบสุขให้กับคนทั้งบ้าน เขาไม่อยากรบกวน จึงทำเพียงแค่เฝ้าสังเกตอย่างเงียบ ๆ ความรู้สึกภาคภูมิใจและความสบายใจค่อย ๆ เพิ่มพูนขึ้นในใจ

สักพัก เมื่อเห็นว่าหลานชายตั้งใจทำการบ้านเสร็จแล้ว เสี่ยวหรงก็พูดเบา ๆ ว่า “ดึกมากแล้ว พักผ่อนกันเถอะ” เด็กชายพยักหน้า เก็บหนังสือเรียนใส่กล่อง เสี่ยวหรงจัดโต๊ะเรียนเรียบร้อย แสงสีเหลืองนวลส่องใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าแต่เปี่ยมด้วยความอดทนและการดูแล พ่อสามีค่อย ๆ ถอยกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกที่ปลอดโปร่ง

ในบ้านที่เงียบสงบนั้น กลางดึกไม่ใช่แค่ช่วงเวลาของการนอนหลับเท่านั้น แต่เป็นช่วงเวลาที่คุณหลี่ได้เห็น จังหวะชีวิตที่เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เสี่ยวหรง ด้วยความทุ่มเทและความรักของเธอ คือผู้ที่คอยจุดไฟแห่งความอบอุ่นให้กับบ้านหลังนี้ ทำให้พ่อสามีเข้าใจว่า บางครั้งเพียงแค่เฝ้าสังเกตอย่างเงียบ ๆ สิ่งที่ดีที่สุดก็จะปรากฏชัดเจนออกมา

เมื่อแสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่าง ห้องก็กลับสู่ความสงบ ในที่สุดคุณหลี่ก็หลับตาลง หลับลึกพร้อมกับความรู้สึกสงบใจ โดยรู้ว่าบ้านหลังนี้ภายใต้การดูแลอย่างรอบคอบของลูกสะใภ้ จะยังคงอบอุ่นและสมบูรณ์เสมอ